Często zadajemy sobie pytania typu: „czy to dobry moment na zakończenie tego związku?”, „czy to dobry moment na rozpoczęcie nowego?”, „czy to dobry moment na zmianę fryzury?”, „czy to dobry moment, aby zacząć oszczędzać?”. „Czy to dobry moment na zmianę pracy?” też jest na tej liście. Zastanawiamy się „co by było gdyby”.
A gdybym… miał(a) inną pracę?
… innego managera?
… przeprowadził(a) się do innego miasta?
… całkowicie zmienił(a) pracę i zacząć/ęła robić coś zupełnie nowego?
Wszystkie te „co by było, gdyby” towarzyszą nam, gdy myślimy o naszym idealnym życiu, idealnej pracy lub idealnym przełożonym. Ale „doskonałość” nie istnieje – zawsze znajdzie się coś, co zniszczy „idealny” pogląd na pracę, którą mamy. Za dużo pracy/za mało pracy, za dużo/za mało osób do wszystkiego, za dużo ograniczeń/biurokracji lub w ogóle brak struktury/totalny bałagan.
Ale kiedy myślimy o obecnej sytuacji, w której się znajdujemy, instynktownie czujemy, że nadszedł czas, aby zacząć szukać czegoś nowego. Jak się upewnić w tym przekonaniu? Oto kilka sygnałów, których możesz szukać, aby odpowiedzieć na to ważne pytanie i świadomie podjąć najlepszą dla siebie decyzję.
1. „OMG, znów jest poniedziałek”
Kiedy żyjemy od weekendu do weekendu, to tak jakbyśmy żyli od wypłaty do wypłaty. Albo od wakacji do wakacji. Nigdy nie cieszymy się z tego, co to jest, zawsze marząc o perspektywie następnej rzeczy, która powinna jakoś złagodzić nasz ból. Kiedy w każde niedzielne popołudnie boli cię brzuch albo na samym początku poniedziałkowego dnia nie możesz się doczekać, aż znów będzie piątek, to prawdopodobnie oznacza, że nie za bardzo lubisz swoją pracę. Lub ogólnie twoje życie – to inny punkt widzenia, żeby spojrzeć na sytuację.
Wszystkie gify, memy i historie, które są w internecie, przekonują nas, że nienawiść do poniedziałków jest normalna – przecież wszyscy ludzie na tej planecie mają to samo, prawda? A ci, którzy są szczęśliwi i nie mogą doczekać się nowego tygodnia, są albo szaleńcami, albo pracoholikami.
Znasz kogoś, kto kocha poniedziałki? Kim oni są? Co oni robią? Jakie podejmują decyzje? Czy oni są szaleni?
Źródło: https://boldomatic.com/p/bZUEfg/i-know-one-person-who-loves-monday
Jeśli nienawidzisz poniedziałków, to pierwszy znak, że może nie chodzi o sam poniedziałek – bardziej o to, co robisz codziennie od poniedziałku do piątku. Jak spędzasz tygodnie? Czy robisz coś, co cię pasjonuje każdego dnia? Spędzasz czas z ludźmi, których kochasz, lubisz lub podziwiasz?
2. Nie mogę znieść ludzi w tej firmie
Czasami pracujemy w firmie, która ma wysoki poziom dojrzałości. Dojrzali, doświadczeni ludzie, dojrzała organizacja, przywództwo, procesy. Ludzie nie marnują czasu na rzeczy, które nie mają znaczenia, skupiają się na swojej pracy i wartości, którą chcą i powinni wnieść. Są nowi ludzie, czasem młodzi, czasem studenci, którzy chcą gdzieś zacząć swoją karierę. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie rozumieją, co do nich mówimy.
Zauważam regularnie, że dość często pracujemy w bałaganie. Niepoukładane środowisko, procesy, struktury, przepływ komunikacji. Ludzie biegają w kółko, marnując czas na rzeczy, o których nawet nie powinni myśleć. Wykonują zadania, które nawet nie należą do ich obowiązków.
A kiedy jesteś inteligentną osobą i pracujesz w takim środowisku, po prostu czasem nie możesz znieść niektórych ludzi. Ich niekończące się pytania, w kółko o te same rzeczy. Ich brak niezależności, brania odpowiedzialności za to, co robią lub znajdowania rozwiązań pojawiających się problemów. I to nie jest tak, że nie chcesz pomóc – po prostu praca w takiej organizacji jest dla ciebie męcząca.
Kiedy tak się czujesz, może to oznaczać, że potrzebujesz zmiany scenerii i nowego miejsca. Oczywiście nowa firma nie oznacza, że nie będzie pytań. Oznacza to, że możesz zacząć od nowa, z lepszym kontraktowaniem, które zapobiegnie powtórzeniu się tego uczucia frustracji, przynajmniej w tej skali, w której doświadczasz tego obecnie.
3. Dlaczego tutaj jest taki bałagan?
Ten kawałek jest poniekąd połączony z poprzednim.
Jeśli masz silną potrzebę struktury, umrzesz w organizacji, która jest chaotyczna. Dosłownie. Będziesz cały czas sfrustrowany/a, że marnujesz całą swoją energię na rzeczy, które powinny być uporządkowane, na przykład przez prostą politykę.
Pisałem już o tym kilka razy, ale z mojego doświadczenia wynika, że niewiele jest rzeczy gorszych niż stracony czas. I zmarnowany potencjał. Osobiście jestem do tego przywiązana, ponieważ jestem naprawdę zorganizowaną osobą, a bałagan w środowisku pracy doprowadza mnie do szału. Nie mogę pracować, kiedy muszę tracić czas na szukanie odpowiedniej informacji lub właściwej osoby. Lub branie udziału w bezsensownych spotkaniach, z których nic nie wynika, a ludzie spotykają się, ponieważ uważają, że muszą być zajęci. Ciągle zarobieni.
Jeśli masz silną potrzebę struktury, a organizacja, w której obecnie pracujesz, jest bardzo chaotyczna, jesteś na prostej drodze do strefy wypalenia. Kiedy podstawowy głód nie jest zaspokojony, mamy tendencję do prokrastynacji, szukamy wymówek, nie zachowujemy się jak najlepsza wersja siebie. Często sami sobie sabotujemy, zwykle nawet nie jest to działanie świadome, po prostu robimy to z bezradności związanej z daną sytuacją. Zwłaszcza, gdy mamy niewielki wpływ na to, co dzieje się na co dzień.
4. Dlaczego tak trudno jest tu coś zmienić?
Najczęstszy scenariusz: im większa organizacja, tym trudniej wprowadzić jakąkolwiek zmianę. Jest więcej poziomów akceptacji, więcej biurokracji, bardziej złożony zestaw systemów, przez które musi przejść zmiana.
Niektórym to pasuje – nie spieszymy się, możemy poczekać.
Ale dla niektórych jest to irytujące (włączam w tę grupę siebie). Kiedy widzimy, że coś nie działa i istnieje sposób, aby to zmienić, chcemy działać i to naprawić. Może to być cokolwiek: proces, sposób komunikacji, produkt, dobre praktyki pracy. Zawsze jest miejsce na ulepszenia, wszystko może działać sprawniej, szybciej. Jeśli więc jesteś sfrustrowana/y, że marnujesz czas i nie ma szans, żeby to się zmieniło, to kolejny sygnał dla ciebie, że być może ta organizacja nie jest tym miejscem, w którym powinieneś/winnaś być.
5. Nikt mnie nie widzi
Jakiś czas temu napisałem artykuł o głodach. Jednym z trzech z nich jest głód rozpoznania. Ta potrzeba mówi o tym, że chcemy być dla innych ważni, widziani, dostrzegani – jako osoby i jako pracownicy. Potrzebę rozpoznania można zaspokoić dostarczając innym znaków rozpoznania – mogą one być pozytywne lub negatywne. Bez względu na ich typ, wszyscy ludzie na planecie mają tę potrzebę (mniejszą lub większą), ponieważ niewiele rzeczy jest gorszych niż bycie niewidzialnym.
Jeśli nie jesteś dostrzegany/a w organizacji to jaka jest różnica między sytuacją, w której tam jesteś, a w której cię nie ma? Kiedy nie dostajesz żadnej informacji zwrotnej (pozytywnej lub konstruktywnej), nie jesteś doceniana/y za to, co robisz naprawdę dobrze, nikt nawet nie mówi „dziękuję” za twoją pracę – to nie jest miejsce, w którym możesz uwolnić swój potencjał w najlepszy możliwy sposób.
6. Nie mogę zmienić tego, co robię (w kółko ta sama lista zadań)
W założeniach analizy transakcyjnej jest fragment mówiący o tym, celem każdego człowieka jest życie w autonomii. Autonomia to połączenie umiejętności bycia:
- świadomym tego, kim jesteś, co robisz i kiedy,
- spontanicznym i podejmowania własnych decyzji,
- w relacji z innymi ludźmi, aby w pełni przeżyć swoje życie.
Część związana z podejmowaniem decyzji jest ściśle powiązana z twoją umiejętnością decydowania o zakresie zadań i odpowiedzialności. Oczywiście, kiedy dostajesz pracę powiązaną z określonym stanowiskiem, zgadzasz się na pewien zestaw rzeczy, którymi będziesz się zajmować na co dzień. Ale jeśli to jest stały, skończony zestaw zadań, nigdy się nie zmienia i po jakimś czasie śmiertelnie się przy nim nudzisz, to nie jest dobre miejsce dla twojego umysłu i ciała.
Podstawowe pytanie brzmi: czy masz na to jakiś wpływ? Czy możesz zmienić obecną sytuację, podjąć się nowych zadań lub wymienić się niektórymi zadaniami z innymi osobami w zespole? Może możesz zająć się inną częścią pracy, na przykład byciem buddy’im dla nowych pracowników lub mentorem?
Jeśli tak – świetnie, porozmawiaj ze swoim kierownikiem. Sprawdź, co możesz zrobić i zrób to od razu.
Jeśli nie – jesteś na prostej drodze do znudzenia lub do strefy wypalenia. Tak czy inaczej, nie jest to miejsce, w którym chcesz być – nie ma tam rozwoju, nie ma pasji. Czy naprawdę chcesz tak spędzić życie?
7. Właściwie to mnie to już nie obchodzi
I na koniec – kiedy po prostu nie zależy ci już na pracy, oznacza to, że nadszedł na ciebie czas. Czasem po prostu o to chodzi – osiągnąłeś/nęłaś wszystko, co mogłaś/eś w danej organizacji, nauczyłeś/aś się wszystkiego, co było możliwe i nie ma dla ciebie miejsca na więcej. I to jest w porządku – tak jak wyrastamy z niektórych relacji, gdy dorastamy, możemy również wyrosnąć z organizacji, w której spędziliśmy trochę czasu.
To naturalny proces zmian – to może być smutne, ale takimi cyklami właśnie rządzi się życie.
Najważniejsza rzecz z tego artykułu
Celem tego artykułu nie jest zachęcanie nikogo do natychmiastowego odejścia z pracy. Chciałam za jego pomocą powiedzieć, że ważne jest, abyśmy byli świadomi, gdzie jesteśmy w naszej karierze – co nam działa, a co nie. Na tej podstawie możemy podejmować lepsze decyzje – lepsze nie tylko dla siebie, ale także dla innych ludzi (lubisz otaczać się wypalonymi ludźmi?) i organizacji (lubisz pracować w firmie, w której są zdemotywowani i narzekający ludzie)?
Decyzja o zmianie jest zawsze trudna. Ale aby iść dalej, rozwijać się i być lepszym każdego dnia, potrzebujemy podejmować te niewygodne działania i decyzje. Potrzebujemy mieć odwagę. Lepiej bać się i robić, niż żałować, że się nie spróbowało.
Ponieważ życie jest zbyt krótkie, aby spędzać je w pracy, której już nawet nie lubimy.
